Την παραμονή της αναχώρησης των Τριακοσίων Σπαρτιατών για τις Θερμοπύλες, ο Λεωνίδας κάλεσε στο σπίτι του την Παράλεια. Η Παράλεια ήταν η μοναδική γυναίκα στη Σπάρτη, της οποίας ο Λεωνίδας συμπεριέλαβε στους Τριακοσίους και το γιο (Αλέξανδρο) και το σύζυγο (Ολύμπιο).
Η Παράλεια δακρυσμένη στέκεται ενώπιον του Λεωνίδα, ο οποίος της λέει:
"Η πόλη αναρωτιέται γιατί επέλεξα αυτούς ειδικά τους Τριακοσίους άντρες. Μήπως για την ανδρεία τους ως στρατιώτες; Πώς είναι δυνατό κάτι τέτοιο μεταξύ πρωταθλητών; Μήπως εξαγοράστηκα ή ανταπέδωσα χάρες; Ποτέ δε θα το πω στην πόλη γιατί διόρισα αυτούς τους Τριακοσίους. Δε θα το πω ούτε στους ίδιους τους Τριακοσίους. Αλλά θα το πω σε σένα.
Τους επέλεξα όχι για τη δική τους ανδρεία, κυρά, αλλά για κείνη των γυναικών τους.
Τούτη η ώρα είναι η πλέον επικίνδυνη για την Ελλάδα. Αν σωθεί, δε θα είναι στις Θερμοπύλες -εκεί, μόνο ο θάνατος περιμένει εμάς και τους συμμάχους μας- αλλά αργότερα, σε προσεχείς μάχες, σε στεριά και θάλασσα.
Όταν τελειώσει η μάχη, όταν οι Τριακόσιοι πεθάνουν, όλη η Ελλάδα θα στρέψει το βλέμμα στους Σπαρτιάτες να δει πως το πήραν.
Αλλά και οι Σπαρτιάτες σε ποιους θα στρέψουν το βλέμμα; Σε σένα και στις άλλες συζύγους και μητέρες, αδελφές και θυγατέρες των πεσόντων.
Αν δουν τις καρδιές σας ρημαγμένες και τσακισμένες από τη θλίψη, θα σπάσουν κι αυτοί. Και μαζί μ' αυτούς θα σπάσει κι όλη η Ελλάδα. Μα, αν αντέξετε χωρίς να χύσετε δάκρυ, όχι μόνο το θάνατο υπομένοντας αλλά και αντιμετωπίζοντας με περιφρόνηση την αγωνία του και αγκαλιάζοντας την τιμή που περικλείει στην πραγματικότητα, τότε η Σπάρτη θα κρατήσει. Και όλη η Ελλάδα μαζί της.
Γιατί διάλεξα εσένα, κυρά, γι' αυτή τη φοβερή δοκιμασία; Εσένα και τις αδελφές σου των Τριακοσίων; Επειδή μπορείτε. Εσύ και οι αδελφές σου των Τριακοσίων είστε τώρα οι μητέρες όλης της Ελλάδας, μα και της ίδιας της Λευτεριάς.
[σ. Το ίδιο συγκλονιστικοί και οι στίχοι του Πυθαγόρα προς τις Ηπειρώτισσες: "κόρες γριές κυράδες / εσείς θα είστε σίγουρα / της λευτεριάς μανάδες"]
Πες μου, κυρά. Είχα άδικο;"
Και η Παράλεια, πέφτοντας στην αγκαλιά του Λεωνίδα και κλαίγοντας με λυγμούς, λέει:
"Αυτά τα δάκρυα ήταν τα στερνά που είδε ο ήλιος από μένα, βασιλιά μου."
Πηγή: "Οι Πύλες της Φωτιάς", του Στίβεν Πρέσσφιλντ.
